1η Ἀνάλυσις τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Κυριακῆς Α΄ Νηστειῶν τῆς Ὀρθοδοξίας «Τό εὕρημα»
1η Ἀνάλυσις τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Κυριακῆς Α΄ Νηστειῶν (Ὀρθοδοξίας), Ἰωάν. α’ 44 -52, ἀπό τό βιβλίον τοῦ μακαριστοῦ Ἱεροκήρυκος Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Ἄθ. Καλύβα: «ΛΑΛΕΙ ΚΥΡΙΕ…. ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ» 1980. (Σελ. 125 – 127).
τὸ ἔστειλε στὸ «σπιτὰκι» ὁ κ.Ἰωάννης Παναγιωτόπουλος
Πολλοί ὁραματίζονται θησαυρούς κάτω ἀπό τή γῆ καί τή θάλασσα, ἑταιρεῖες ἐνεργοῦν γεωτρήσεις πρός ἀνακάλυψιν πετρελαίου ἤ φωτιστικῶν ἀερίων, ἄλλοι ανασκάπτουν ὁλόκληρα βουνά πρός ἐξαγωγήν ἀνθράκων ἤ διερευνοῦν τό ὑπέδαφος πρός ἐκμετάλλευσιν πηγῶν ἐνεργείας καί γίνεται σωστό πανηγῦρι κατά τό λαό μας. Ἀκούονται θριαμβολογίες γιά τά εὑρήματα τά ὁποῖα θεωροῦνται, καί εἶναι βεβαίως, πολύτιμα γιά τή ζωή.
Ἡ ζωή δέν εἶναι ἐδῶ ἀσώματος ὥστε νά μήν ἔχῃ ἀνάγκη τῶν ὑλικῶν μέσων συντηρήσεώς της κατά τή γήινη διάρκειά της, καί οὔτε μπορεῖ νά νοηθῇ πολιτισμός χωρίς τά μέσα τῆς ἀναπτύξεώς του. Τά «ἐν δυνάμει» πολιτιστικά στοιχεῖα τοῦ ἀνθρώπου ἐκδιπλοῦνται καί ἐνεργοποιοῦνται ἐπ’ ἀγαθῷ χάριν καί τῆς ὑλικῆς ζωῆς, ὡς φορέως τοῦ πνεύματος, αὐτῆς τῆς ἀνησύχου ψυχῆς. Καμμιά ἀντίρρησι γιά κάθε λογικό καί ἰσορροπημένον ἄνθρωπον. Θετικές Ἐπιστῆμες καί τέχνες, καλλιεργούμενες, παρέχουν τίς ἀνέσεις ἐκεῖνες πού καθιστοῦν τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἐπιθυμητή, ἄν ἀπολαμβάνῃ τῶν ἀγαθῶν τοῦ Θεοῦ, ἀρκεῖ νά μή θεοποιηθῇ ἡ διάνοια καί αἰχμαλωτισθῇ τό πνεῦμα ἀπό ἕνα εἶδος ταπεινοῦ εὐδαιμονισμοῦ, μέ τήν παραθεώρησι τῶν θρησκευτικῶν, ἠθικῶν καί πνευματικῶν καθόλου ἀξιῶν, γιατί, ἐν ἐναντία περιπτώσει, θά ἔχουμε μιά ἐκθήλυνσι τοῦ ἀρρενωποῦ ἤ μιά ἀποθηρίωσι τοῦ ἀνθρωπίνου.
Εἶναι, λοιπόν, δεκτά τά εὑρήματα τοῦ ἀνθρώπου μέσῳ τῆς Ἐπιστήμης, ἀρκεῖ νά γίνουν αἰτία καί ἀφορμή γιά νά συνδεθῇ περισσότερο μέ τήν Πηγή παντός ἀγαθοῦ, αὐτόν τό Θεό, καί νά καλλιεργήσῃ παραπλεύρως καί τήν ψυχή του κλείνοντάς την στόν κύκλο τῆς ἠθικῆς ὡραιότητος. Γιατί, ἄν τοῦτο παραθεωρηθῇ, εἴπαμε, τότε μιά ἀγρία κεφαλή μέ νιτσεϊκή μανία καταλύσεως τῶν πάντων θά δεσπόσῃ καί θά καταστρέψῃ τό πλαδαρό σῶμα τοῦ ἀπαισιοδόξου Σοπενχάουερ, ὅπως συμβαίνει καί σήμερα, καί θά συμβαίνῃ, ἐφ’ ὅσον ὁ ἄνθρωπος θά απομακρύνεται ἀπό τή φιλοσοφημένη γραμμή τῆς ἠθικῆς καί πνευματικῆς ὁλοκληρώσεως βάσει τοῦ ἐμφύτου ἠθικοῦ νόμου ὑπό τό φῶς πάντοτε τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, ὡς ἀποκαλύψεως τῆς θείας ἀληθείας. Καί ἡ ὁλοκλήρωσι τοῦ ἀνθρώπου δέν ἐπιτυγχάνεται μέ τά ὑλικά εὑρήματα, τά ὁποῖα μπορεῖ νά γίνουν καί μέσα μαζικῆς καταστροφῆς καί κονιορτοποιήσεως πολιτισμοῦ αἰώνων, ἀλλά μέ ἕνα μοναδικόν Εὕρημα τῶν Ψαράδων τῆς Γαλιλαίας: τόν Ἰησοῦν. «Εὑρίσκει Φίλιππος τόν Ναθαναήλ καί λέγει αὐτῷ: εὑρήκαμεν Ἰησοῦν, τόν ἀπό Ναζαρέτ….» «Ἐκ Ναζαρέτ δυναταί τι ἀγαθόν εἶναι;» «Ἔρχου καί ἴδε».
Ἡ παραπαίουσα ἀνθρωπότης ἅς μή θριαμβολογῇ μέ τό στόμα ἐκείνων τῶν ὁποίων ὁ ἐγωισμός ἐξεπέρασε τό ἀνάστημά τους ἐξ ἀφορμῆς τῶν ἐπιτευγμάτων τῆς Ἐπιστήμης. Θά γνωρίσῃ καί τῶν ἄστρων τή σύνθεσι ἀλλά θά ἀγνοῇ τόν ἑαυτό της, ἐφ’ ὅσον θά ἀγνοῇ τόν Ἰησοῦν, αὐτόν τόν ἀδαπάνητο θησαυρό ὅλων τῶν ἄλλων θησαυρῶν. Στήν ἀρχαιότητα οἱ πρόγονοί μας, ὅπως τονίζει ὁ Παῦλος, ἐρευνοῦσαν πρός ἀνακάλυψιν τοῦ ἀγνώστου Θεοῦ «εἰ ἄρα γε ψηλαφήσειαν αὐτόν καί εὕροιεν, καί γε οὐ μακράν ἀπό ἑνός ἑκάστου ἡμῶν ὑπάρχοντα». Πράξ. ιζ’ 27. Αὐτόν τό Θεόν, σαρκωθέντα καί μετ’ ἀνθρώπων ἀναστραφέντα, ἠγνόησαν καί ἀγνοοῦν καί οἱ ἄνθρωποι τῆς συγχρόνου ἐποχῆς, θαυμάζοντες τά εὑρήματα μιᾶς ὑλικῆς καλοπεράσεως, τῶν ὀλίγων μᾶλλον, καί τῆς ἀπειλουμένης ἠθικῆς καί ὑλικῆς καταστροφῆς τῶν πάντων….
Ἀγωνία κατέχει τούς λαούς πού διερωτῶνται: «τί τέξεται ἡ ἐπιοῦσα», παρά τά πετρέλαια, τή διάσπασι τοῦ ἀτόμου, τίς συνθετικές ὕλες, τά μέσα τῶν ἀνέσεων καί τά παρόμοια. Καί θά ζῇ πάντα μέσα στή συσφίγγουσα τήν καρδιά τῆς ἀνθρωπότητος φοβία, ἐάν δέν πλησιάσῃ γιά νά γνωρίσῃ τόν Ἰησοῦν, καί δέν φωνάξῃ μετά τῶν ἁπλοϊκῶν Ψαράδων τῆς Τιβεριάδος θαλάσσης τό: «εὑρήκαμεν Ἰησοῦν, τόν ἀπό Ναζαρέτ». Οὔτε ἡ Ἐπιστήμη, οὔτε ἡ θολή καί νοσηρά φιλοσοφία τῶν ξεμωραμένων ἐγκεφάλων, διαποτισμένων μέ τήν ἀρρώστεια τοῦ ἐγωισμοῦ καί τῆς ἀπιστίας, θά προβάλλουν σάν λυτρωτικόν εὕρημά τους ὅτι ἑλκύει πρός τόν Οὐρανό τό ἀνθρώπινον γένος, ἀλλ’ ὁ Ἰησοῦς ὁ ἀπό Ναζαρέτ, τόν Ὁποῖον ἐγνώρισαν, ἠγάπησαν καί δι’ αὐτοῦ ἐλυτρώθησαν ἀπό τά σκοτεινά στοιχεῖα τῆς κατωτερότητος τά εὐγενέστερα πνεύματα καί τό νέφος τῶν Μαρτύρων τῆς πίστεως, πού τό Χριστό ἀγκάλιασαν γιά θησαυρό τους καί δέν μετάνοιωσαν.
Εἰκόνα ἀπὸ:jurnalspiritual.eu
γιὰ τὸ «σπιτὰκι τῆς Μέλιας»
Source link
Από την σελίδα oikohouse.wordpress.com
Post a Comment