1η Ἀνάλυσις τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Κυριακῆς τῆς Ἀπόκρεω «Ἡ δικαιοσύνη»
1η Ἀνάλυσις τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Κυριακῆς τῆς Ἀπόκρεω, Ματθ κε’ 31-46, ἀπό τό βιβλίον τοῦ μακαριστοῦ Ἱεροκήρυκος Ἀρχιμ. Χριστοφόρου Ἄθ. Καλύβα: «ΛΑΛΕΙ ΚΥΡΙΕ…. ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟΝ» 1980. (Σελ. 110 – 112).
τὸ ἔστειλε στὸ «σπιτὰκι» ὁ κ.Ἰωάννης Παναγιωτόπουλος
Πολλοί καί ἐκ μέρους τῶν Χριστιανῶν μας ἀκόμη, πολλῷ μᾶλλον ἐκ μέρους τῶν ἐλαστικῆς συνειδήσεως πιστῶν, πιστεύουν ὅτι ὁ Θεός παραμερίζοντας τή διακιοσύνη Του θά ἐφαρμόσῃ, ενεργοποιώντας την τήν εὐσπλαγχνία Του, καί, ἑπομένως, δέν εἶναι δυνατόν μυριάδες ψυχῶν νά τιμωροῦνται αἰωνίως στήν κόλασι, τήν ὁποίαν θεωροῦν σάν παιδαγωγοῦσα, μᾶλλον, προβολή φοβίας. Μ’ ἄλλα λόγια: ὁ Θεός σάν νά ἔχῃ μωρά παιδιά μαθητές Του, χρησιμοποιεῖ τήν φοβία σάν μέσον κατασταλτικό ἤ ἐπανορθωτικό τοῦ κακοῦ, τό ὁποῖον καί φθείρει τόν ἠθικῶς ἄρρωστον ἀλλά καί τόν πλησίον μας. Ἀλλά τοῦτο προσβάλλει τόν νομοθέτῃ Θεό. Ἀνομία καί ἁμαρτία ταυτίζονται: «Πᾶς ὁ ποιῶν τήν ἁμαρτίαν καί τήν ἀνομίαν ποιεῖ, καί ἡ ἁμαρτία ἐστίν ἀνομία». Α’ Ἰωὰν. γ’ 4.
Ὁ ἁμαρτωλός, ὡς ἄνομος, εἶναι ἔνοχος καί ὑπόδικος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός ἐν τῇ ἀφάτῳ Αὐτοῦ ἀγάπη καί μακροθυμία, ἀποστέλλει Υἱόν, ἱδρύει Ἐκκλησία, παραδίδει Μυστήρια, φωτίζει καί ἐνισχύει διά τῆς Χάριτός Του, παρέχει πλήρη ὁπλισμό καί θωράκισι, προβάλλει ἀγωνιστές, νικητές, θριάμβους καί στεφάνους, Εβρ. ια’, καί δυνατή κατεσκεύασε γέφυραν ἀπό γῆς εἰς οὐρανόν γιά τόν ἄνθρωπο. Προβλέπων μάλιστα τόν σκληρόν ἀγῶνα τοῦ πιστοῦ κατά τήν ἀνοδική του πορεία πρός λυτρωμό καί φτέρωσι τῆς ψυχῆς του, ἀλλά καί τίς ἀδυναμίες του, λόγῳ τῆς τρομερᾶς ἰσχύος τοῦ ριζωμένου κακοῦ, ἀναβάλλει καί τό θάνατο τοῦ ἁμαρτωλοῦ μέχρις ὅτου ἐπιστρέψῃ καί σωθῇ. Ὅλ’ αὐτά σημαίνουν ἀγάπη Θεοῦ, πρόνοια γιά τό πλάσμα του, συμπαράστασι στόν ἀγῶνα του, γιατί εἶναι ἀγών μαρτύρων, ἀσκητῶν, ὁμολογητῶν, ἀγών τόσων παρθενικῶν ὑπάρξεων, ἀγών ἑνός Παύλου, ἀγών κατορθωτός καί νικηφόρος ἔστω καί ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν παλαίῃ πρός σάρκα καί αἷμα, πρός δυνάμεις ἀνθρωπίνης βίας, ἀλλά «πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας». Ἐφεσ. στ’ 12.
Ἐρωτᾶται: αὐτοί οἱ πιστοί οἱ ὁποῖοι καθυπέταξαν τήν ὕλη στό πνεῦμα, τό σῶμα στήν ψυχή, τή γῆ στόν οὐρανό καί ἐστερήθησαν ἀκόμη καί αὐτῶν τῶν ἀδιαβλήτων ἀπολαύσεων, καί οἱ ὁποῖοι χάριν τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ὑπέφεραν τά δεσμά τῶν φυλακῶν, ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον ….. ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, θά τύχουν τῆς αὐτῆς παραστάσεως ὅπως καί οἱ ἁμαρτωλοί, οἱ δέ ἁμαρτωλοί μετά θάνατον θά εὑρίσκωνται ἐν ἰσοτιμίᾳ δόξης αἰωνίου πλησίον τοῦ Θεοῦ μετά τήν Κρίσι καί ἀνταπόδοσι;
Ὄχι! Ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ ἐξαντλεῖται ἐδῶ, ὅσῳ ἀναπνέει ὁ ἄνθρωπος. Μετά τό θάνατο δέν αναμιγνύεται τό κακό μετά τοῦ ἀγαθοῦ. Τόν λόγον ἔχει ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ τότε. Χαρακτηριστική εἶναι καί ἡ παραβολή τῶν ζιζανίων: Ματθ. ιγ’ 25 κ.ε. Καμμιά κοινωνία φωτός καί σκότους, ἁμαρτίας καί ἀρετῆς, ἁμαρτωλῶν καί δικαίων, Λουκᾶ ιστ’ 23. Ἡ παραβολή δέν εἶναι συμβολική καί μέσον παιδαγωγίας ἀφελών, ἀλλά μία δογματική, ἐξ ἀποκαλύψεως πραγματικότης, μιά προσμονή δικαίας ἀποκαταστάσεως καί ἀποδόσεως ἑκάστῳ κατά τά ἔργα αὐτοῦ, Ματθ. ιστ’ 27, κ.α. Οἱ θνητοψυχῖτες, ὑλιστές, καί χιλιαστές, μή παραδεχόμενοι τήν μετά θάνατον ἐπιβίωσι τῆς ψυχῆς, ἀδιαφοροῦν τελείως ἔναντι αὐτῶν τῶν προβλημάτων. Εἶναι οἱ ἄνθρωποι τοῦ «σήμερον φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν». Δροῦν σάν πονηρές ἀλώπεκες, ζοῦν ὡς χοῖροι, ὑλακτοῦν ὡς σκύλοι, λακτίζουν ὡς ἡμίονοι, μνησικακοῦν ὡς κάμηλοι, ἁρπάζουν ὡς λύκοι, χλιμιντρᾶνε σάν θηλυμανεῖς ἵπποι, ὀγκανίζουν σάν ὄνοι, κεντρίζουν σάν σκορπιοί, σφυρίζουν σάν δηλητηριώδη φίδια, ὑποκρίνονται σάν κροκόδειλοι, μεταλλάσσονται σάν χαμαιλέοντες, ζοῦν ἕνα τελείως ξεχωριστό κόσμο, χωρίς ἀγάπη, χωρίς πνεῦμα, χωρίς ἀνώτερα αἰσθήματα, χωρίς φόβο Θεοῦ.
Αἰωνιότης ὑπάρχει καί γιά τίς δυό κατηγορίες: καί γιά τούς δικαίους καί γιά τούς ἁμαρτωλούς. Καί αἰωνία εἶναι ἡ ἀπόλαυσι τῆς μακαρίας ζωῆς μετά τοῦ Χριστοῦ, ὅπως καί αἰωνία ἡ τιμωρητική βάσανος τῶν ἀμετανοήτων ἁμαρτωλῶν, κατά τάς Γραφάς. Πρό τοῦ θανάτου ἡ ἀγάπη καί ἡ εὐσπλαγχνία· μετά τό θάνατο ὅμως θά δεσπόσῃ τό κράτος τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ.
Εἰκόνα ἀπὸ: ivano-frankivsk.church.ua
γιὰ τὸ «σπιτὰκι τῆς Μέλιας»
Source link
Από την σελίδα oikohouse.wordpress.com
Post a Comment